Opis: Shipbreakers: Reżyseria: Tom Clancey, Paul S. Goodmen, Ralph Vituccio. Z Danem Dunlapem. W Alang w Indiach, na sześciomilowym odcinku zaolejonej, zadymionej plaży, 40 000 pracowników migrujących dosłownie ręcznie rozrywa na kawałki połowę porzuconych statków na świecie. To jeden z najniebezpieczniejszych obiektów przemysłowych na świecie. Każdy statek to zbiornik toksycznych odpadów. Jeśli pracownicy nie zginą w pracy w wyniku eksplozji lub spadających przedmiotów, narażenie na toksyczne odpady w wielu przypadkach spowoduje długotrwałą chorobę lub przedwczesną śmierć. Wpływ na środowisko był niszczycielski. Organizacje zajmujące się ochroną środowiska i prawami człowieka są oburzone. Jednak złomowanie statków stało się dynamicznie rozwijającym się biznesem dla kilku uprzywilejowanych właścicieli stoczni w krajach mniej rozwiniętych, takich jak Indie, Pakistan i Bangladesz. Złomowanie statków w krajach słabiej rozwiniętych stało się poważnym problemem międzynarodowym. Armatorowi niezwykle łatwo jest obejść istniejące przepisy, których celem jest ochrona krajów rozwijających się przed składowaniem toksycznych odpadów. Organizacje zajmujące się ochroną środowiska i prawami człowieka argumentują, że Międzynarodowa Organizacja Morska, czyli IMO, która jest odpowiedzialna za regulację branży żeglugowej, nie jest pociągana do odpowiedzialności za łamanie praw człowieka i zanieczyszczenie spowodowane obecnie praktykami złomowania statków w Azji Południowej. Złomujący statki i władze lokalne argumentują, że korzyści ekonomiczne znacznie przewyższają degradację środowiska i zagrożenia zawodowe. Czy wszyscy uczestniczymy w globalnej ekologii? Jakie są obowiązki wszystkich zainteresowanych stron w gospodarce globalnej? Przemysł ten zaspokaja ważne potrzeby krótkoterminowe, ale gdzie jest równowaga pomiędzy ochroną środowiska, prawami człowieka i zyskami handlowymi?